اسماء الحسنی 8: الظاهر و الباطن

«ظاهر» یعنی آشکار. الظاهر نام او است؛ زیرا او با اسماء و افعالش خودش را بر همه ظاهر و آشکار می‌کند.

«باطن» یعنی پنهان. الباطن نیز اسم اوست؛ برای اینکه حقیقت او پنهان است و هیچ کس نمی‌تواند حقیقت و ذات او را بشناسد و بداند که او چیست.

الظاهر در ظهور خود واحد است. تنها او است که در همه‌ی مخلوقات اسماء و افعالش آشکارند.

الظاهر در ظهور خود اول و آخر است. او اولین و آخرین چیزی است که در هرجایی و هر چیزی ظاهر می‌شود. نهایت و آخر آشکار شدن چیزی برای ما آن است که اسماء او را در آن ظاهر و آشکار ببینیم. ظاهرِ اول اوست و ظاهرِ آخر هم او است.

الباطن در بطون و پنهان بودنش واحد است. فقط حقیقت او بر همه پنهان است. حقیقت و ذات هر چیز دیگر بر او کاملاً آشکار است.

الباطن در بطون و پنهان بودنش اول و آخر است. او اولین چیزی است که ذاتش بر همه پنهان است و آخرین چیزی است که ذاتش بر همه پنهان است.