اسماء الحسنی 9: الرحمن

«رحمن» یعنی کسی که رحمت گسترده دارد؛ یعنی همه‌ی عالم می‌تواند از رحمت او بهره ببرد. او الرحمن است؛ زیرا رحمت او بر همه بندگانش و مخلوقاتش همه و همه گسترده است: سنگ و خاک، آب و آتش، زمین و آسمان، ملائکه و انسان‌ها و جانوران و گیاهان، پیران و جوانان و کودکان، مؤمنان و کافران.

آنچه آفریدگان لازم داشتند و شایستگی هم داشتند، او با رحمت گسترده‌ی خود به همه داده است. هیچکس از رحمت گسترده‌ی الرحمن بی بهره نیست، حتی کافران. او هوا را برای همه آفریده است، تا بتوانند نفس بکشند. او آب را برای همه آفریده است، تا در تشنگی آب بنوشند. او غذا را برای همه آفریده است، تا در گرسنگی غذا بخورند. او پیامبران را برای همه فرستاده است، تا در گمراهی‌ها راه را از آن‌ها بپرسند. او عقل را برای همه‌ی انسان‌ها آفریده است، تا خوب را از بد تمییز دهند. الرحمن برای همه، این‌ها را آفریده است؛ اگر چه، گاهی برخی انسان‌ها خود یا دیگران را از روی ستم از این نعمت‌ها محروم می‌کنند.

الرحمن واحد و یکتا است و کسی جز او نمی‏تواند الرحمن باشد. بنابر این فقط او را می‏توان الرحمن نامید و این نام مخصوص او است.