سلام استاد- من خیلی روی نوشته شما فکر کردم ولی هنوز نتوانستم به خوبی به نتیجه نهایی برسم که دقیقا باید چه کرد؟!
تضاد ذهنی من از دو جهت است:
از جهتی با تشکیل این جبهه بندی موافقم چون:
1- معتقدم یکی از خطاهای ما از ابتدای انقلاب تا به حال این بوده است که سعی نکرده ایم حقیقت فکرمان را برای مردم بیان کنیم. عجیب این است که تجربه من نشان داده که بیان بی پیرایه حقیقت خیلی بیشتر از پیراستن آن به جاذبه های گوناگون جواب می دهد (مانند کلاس های ولایت فقیه بنده). زیرا اولا اگر حرف ما حق است که هست حتما موافق عقل سلیم و فطرت بشر است. ثانیا اگر بنا به پیراستن باشد همیشه طرف مقابل ما خیلی بهتر از ابزار پیرایش توانسته بهره ببرد و خواهد برد (دلیل اصلی این امر این است اعتقادات ما دست ما هم در اصل آنچه می پیراییم و هم در ابزار پیراستن بسته است.) اصولا معتقدم اگر این امر یعنی تبیین مبانی ما و در کنارش تبیین اعتقادات طرف مقابل به درستی صورت پذیرد، پذیرایی آن از سوی مردم ما که غالبا اعتقادات درستی دارند به مراتب بیشتر است.
2- اخلاص خیلی مواقع جواب می دهد! نمی دانم تا به کی ما باید کاظم جلالی ها را اصولگرا بناییم و بعد در زمان بررسی توافق پاسخگوی این باشیم که چرا برخی از اصولگرایان کاملا موافق توافق هستند! بگذریم که بعدها باید پاسخگوی اتهامات امثال جلالی به اصولگرایان (وقتی به لیست اصلاحات پیوسته اند) باشیم.
اما جهات تردید من از آن روست که:
1- کلمه اصولگرایی تعریف خیلی خوبی از حقیقت تفکر این تفکر است. در حالی که مقاومت در حقیقت خاصه این جریان است. به نظرم اگر دایره اصولگرایی به درستی تبیین شود خلوص مد نظر (که در قبل تعریف آن رفت) به خوبی متحقق می شود.
2- گاهی ما تقسیمی را می پذریم و بعد باید تازه توضیح دهیم که منظور ما از این تقسیم فلان چیز نبوده است. وقتی ما می گوییم طرف مقابل اهل مذاکره است انگار ما ضد مذاکره ایم! امثال آقای جلیلی مگر مذاکره نمی کردند؟ به هر حال باید به خوبی تبیین شود که منظور از مقاومت ضدیت با مذاکره نیست بلکه دل نبستن به آن است.

3- الان شاید موقع بیان کلمات انشقاق آمیز نباشد. اتحادی که در بین اصولگرایان قریب به انتخابات رخ داد اگر در انتخابات پیشین رخ می داد امکان موفقیت جناح مقابل منتفی بود.

*در حالت کلی همانطور که خدمتتان عرض کرده بودم در باب تفاوت این جریان با گفتمان جبهه پایداری سوال دارم. حتی کلمه مقاومت و پایداری بار معنایی مشابهی دارند! به عنوان یک نظر خام عرض می کنم شاید بهترین کار تداوم آنچه باشد که در انتخابات مجلس نهم رخ داد و گفتمان پایداری به عنوان یک گفتمان در درون جریان اصولگرایی بروز پیدا کرد. لازم است اصل مشخصه های این گفتمان به خوبی به خصوص برای خواص جامعه تبیین شو و اینکه در کنار یک حرکت گفتمانی یک چیزی شبیه حزب باشد که بتواند به صورت مستمر کارهای تشکیلاتی را به پیش ببرد (منظورم این است که بتواند با ابزارهایی همچون روزنامه، سایت و ... تبلیغ کند و مواضع خود را تبیین کند و عضو گیری کند و ... و خلاصه پوایایی خود را حفظ کند).

فعلا همین!