پرسش‌هایی برای تأمل 22: مدیران و پژوهشگران در مراکز پژوهشی علوم انسانی
در نظام پژوهش ایران، آموزش و پرورش مدیر پژوهشی، مرسوم نیست. بنابر شیوه‌ی معمول، مدیریت پژوهشی در هر مؤسسه‌ی پژوهشی، سپردن مدیریت به یکی از اعضای هیئت علمی است که مدرکی متناسب با آن رشته دارد؛ بی‌آنکه پیشتر وی آموزش‌های لازم برای مدیریت پژوهش را دیده باشد. مهم‌ترین و شاید تنها پشتوانه‌ای که یک مدیر پژوهشی می‌تواند داشته باشد، نبوغ شخصی برای مدیریت است. اگر مدیریت تنها یک هنر بود، شاید همین شیوه به عنوان یک شیوه‌ی مناسب تعیین مدیر قابل پشنهاد بود. اما به نظر می‌رسد که مدیریت پژوهش قواعدی دارد که باید آموخته شوند و این مدیریت حتی اگر تنها یک هنر باشد، باز هم‌چون هر هنر دیگر مقدمات آموزشی لازم دارد. نظر شما در این باره چیست؟
با توجه به اقتضائات خاص علوم انسانی و نیز قید «در ایران» برای ریاست پژوهشگاه‌ها، پژوهشکده‌ها و گروه‌های پژوهشی علوم انسانی چه شرایط ایجابی و سلبی را ضروری می‌دانید؟
در پژوهشکده‌ها و گروه‌های علوم انسانی که بیشتر به غیر ایرانیان خدمات آموزشی عرضه می‌کنند، چه شرایطی را برای مدیر لازم می‌بینید؟
یک مدیر پژوهشی نمونه‌ی علوم انسانی را تعریف نمایید.
در نظام آموزشی ایران، واحدهای مناسبی برای پژوهش و نگارش در علوم انسانی گنجانده نشده است. پژوهشگران معمولاً تخصص علمی لازم در دانش دارند؛ اما برای پژوهش و نگارش دوره‌ی خاصی نگذرانده‌اند. بنابر این، جز به نبوغ و هنر خود نمی‌توانند به چیزی دیگر تکیه کنند. نظر شما در این مورد چیست؟
یک پژوهشگر نمونه‌ی علوم انسانی را تعریف نمایید.
برای یک پژوهشگر علوم انسانی در ایران چه شرایطی را شایسته و بایسته می‌بینید؟
از جهت مسایل اقتصادی، رفع چه نوع مشکلاتی در مورد مدیران و پژوهشی علوم انسانی در اولویت قرار دارد؟
پژوهشگران نهادهای پژوهشی حاشیه‌ای حوزه چه شرایطی باید داشته باشند؟
استفاده از پژوهشگران غیر ایرانی در حوزه یا دانشگاه چه شرایطی را لازم دارد؟
برای مدیریت نهادهای پژوهشی حاشیه‌ای حوزه‌های علمیه در حوزه‌ی علوم انسانی چه شرایطی لازم است؟
برای مدیریت نهادهای پژوهشی وابسته به دولت، اعم از وزارت علوم، وزارت ارشاد، نیروهای نظامی، انتظامی و امنیتی و... در حوزه‌ی علوم انسانی چه شرایطی لازم است؟
