اسماء الحسنی 22: البارُّ البِرُّ
«بارّ» و «بِرّ» یعنی نیکوکار، کسی که همه‌ی کارهایش خوب و خیر و نیکو است. او البارُّ البِرّ است؛ چون همه‌ی کارهای او نیکو است و او هیچ شر و بدی انجام نمی دهد.
البارّ تنها به انجام کارهای خوب فرمان می‌دهد و از کارهای بد نهی می‌کند. او در قرآن کریم می‌فرماید:
إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إیتاءِ ذِی الْقُرْبى وَ یَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ الْبَغْیِ یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُون (النحل : 90)
همانا خدا به عدالت، نیکی، بخشش به خویشاوندان امر می‌کند و فحشا و بدی و ستم نهی می‌کند. او شما را پند می‌دهد، باشد که یاد آورده، پذیراى پند شوید.
البارّ هم نیکی را دوست دارد و هم نیکوکاران را دوست دارد. او توبه کنندگان، پاکیزگان، با تقوایان، صبرپیشگان، توکل کنندگان، عدالت‌ورزان و مجاهدان راه خدا را دوست دارد.
البارّ هم زشتی ها را دوست ندارد و هم زشت‌کاران را. او تجاوزکاران، کافران، گناهکاران، ستمگران، گردنکشان فخر فروش، خائنان، اسراف‌کاران، مستکبران و خوش‌گذرانان را دوست ندارد.
